Ціхім гоманам гордых вяршын,
Шэпатаньнем зялёных галін
Лес адвечную казку казаў;
Казкі той зразумець не маглі
Птушкі, што у ём гнёзды вілі,
Ані вецер, што там пралетаў.
Казку ту зразумеў чэлавек:
Лес казаў пра даўнейшы той век –
Ён гісторыю пеў старыны,
Што была таму сотні гадоў,
Аб жыцьці-быцьці нашых дзядоў –
Як і дзе пражывалі яны.
Ён аб войнах крывавых казаў –
С кім і дзе прадзед наш ваеваў, –
Пеў аб долі-нядолі яго;
Ён аб веры яго гаварыў:
Ў што той верыў, каго другам быў
I за ворага меў ён каго.
Ціхім гоманам гордых вяршын,
Шэпатаньнем зялёных галін
Лес казаў пра ад'жыты ўжо век,
I хоць казкі спазнаць не маглі
Птушкі, што у ём гнёзды вілі,
Яе ўсю зразумеў чэлавек.
|
|
